Kia Ora

Kia Ora! (ook wel hallo in Maori) lieve vrienden en familie. Heel erg leuk om jullie reacties op mijn vorige blog te lezen via de app, FB of onder mijn blog. Altijd leuk om wat van het thuisfront te horen! Sinds 2 dagen bevind ik mij niet langer op het Noorder- maar op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland.

Sinds mijn vorige blog heb ik weer een hoop beleefd. De vorige keer schreef ik jullie vanuit de jungle in Raglan, waar ik nog een extra dagje ben gebleven om te surfen. Deze keer kon ik een kleiner boardje regelen waardoor ik een hoop mooie golven heb kunnen pakken. Vanuit Raglan vertrokken wij richting Rotorua , de plek in NZ waar het constant naar rotte eiren stinkt vanwege de thermale activiteit en daardoor ook wel Sulphur City wordt genoemd. Onderweg naar Rotorua stonden een aantal activiteiten gepland, waaronder een bezoek aan de glowwormcaves in Waitomo. Omdat ik dit al heel mooi heb kunnen bewonderen in de Abbey Caves besloot ik om wat geld te besparen niet deel te nemen aan deze nogal dure activiteit (170 dollar). In plaats daarvan heb ik een mooie wandeling gemaakt in een natuurgebied in de omgeving. Vervolgens heb ik bij een cafe nog lekker kopje thee met carrot cake genuttigd om de wachttijd wat te doden. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen, of het aan de carrotcake lag of wat anders geen idee maar langzaam maar zeker kreeg ik meer en meer buikpijn en begon ik mij behoorlijk ziek te voelen. Uiteindelijk kwam ik 's avonds rond half 7 kotsmisselijk aan in het hostel in Rotorua waar ik gelukkig een bekend gezicht zag op mijn kamer; namelijk Patrick waarmee ik in de Abbey Caves had geklommen in Whangarei. Toch wel fijn als je je heel beroerd voelt dat er iemand is die je al kent.

Ziek zijn thuis is niet leuk, maar in een hostel aan de andere kant van de wereld al helemaal niet. Gelukkig was het een schoon hostel, en heb ik ongeveer de hele nacht op de wc gezeten om mijn gehele maaginhoud in de wc te lozen. Constant moest ik weer opstaan om naar het begin van de badkamer te lopen omdat het licht automatisch uitging na 5 minuten. Fijn dat ze in NZ zo om het milieu denken maar die nacht was ik daar wat minder enthousiast over zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen begrijpen haha. De volgende dag zou ik eigenlijk een super vette raft tour gaan doen maar doordat ik mij echt beroerd voelde moest ik die activiteit helaas laten varen. In plaats daarvan ben ik samen met Patrick en Linda (een NL's meisje van de Stray bus) naar het Redwood Forest trees park gelopen en hebben we daar een hike gedaan. De bomen waren echt mega hoog en heel erg mooi, het deed me eigenlijk een beetje aan Canada denken (van wat ik op plaatjes heb gezien dan, ik ben er natuurlijk nog nooit geweest). Ook hebben we het Thermal Park in Rotorua bezocht, waar je de stoom letterlijk uit de grond omhoog ziet komen vanuit modderpoelen en slootjes.

Na Rotorua hadden we een bijzondere stop op de planning staan namelijk een overnachting bij Lake Aniwhenua bij een Maori stam om meer te leren over de Maori cultuur. Rox een jonge 'Maori Vrouw' stapte bij ons op de bus om ons alles over haar voorvaderen te vertellen. We stopten onder andere bij Rock Carvings van de Maori, ergens verstopt in een bos. Daarna liet ze ons het dorp zien en vertelde ze dat de Maori erg veel last hebben van armoede, substance abuse en criminaliteit. Doordat wij verbleven in ons overigens echt prachtig gelegen hostel aan de rand van Lake Aniwhenua, steunden wij de Maori gemeenschap en konden zij verbeteringen doorvoeren. Wij kregen 's avonds een traditionele Maori maaltijd te eten: Hangi. Het vlees en de groenten werden onder de grond klaargemaakt. Kokend hete stenen lagen diep in de grond, vervolgens werd het eten daaroverheen geplaatst op een soort stalen constructie en daarna werden vochtige doeken over het eten heen gelegd en als laatste werden de doeken begraven onder aarde, zodat het gat volledig was afgesloten. In totaal werd al het eten in 2,5 uur onder de grond gegaard. Terwijl wij wachtten op het eten maakten we een armbandje volgende Maori Flaxweave methode, een vlechtmethode van riet, een leuk souvenir om als aandenken mee naar huis te nemen.
Het avondeten aten we ook in manden gemaakt van riet, de Hangi was echt heel erg lekker, mals vlees, en lekkere gegaarde pompoen en zoete aardappel. We kregen er ook gefrituurd brood bij geserveerd (lijkt een beetje op onze oliebollen), heel erg lekker maar ook heel erg vullend. Na afloop ook nog een heerlijk toetje en we stonden allemaal op ontploffen, ik kon rollend mijn bed in. Al het overgebleven eten deden wij in een soort meeneemdozen, die zouden worden uitgedeeld aan ouderen die weinig te besteden hadden en zich soms geen warme avondmaaltijd konden veroorloven. Na het eten zaten we rond het kampvuur en konden we Rox allemaal vragen stellen om zo nog meer te weten te komen over de Maori, heel erg interessant! Rox bedankte ons oprecht voor het komen naar Lake Aniwhenua en het was heel erg ontroerend om te horen dat doordat wij op bezoek kwamen, sommige kinderen die normaal zonder eten naar school gaan, nu bijvoorbeeld ook een lunch op school konden krijgen. Als je hoort dat jouw geld ook daadwerkelijk direct terecht komt bij de mensen die het het hardste nodig hebben, dan zou je ze eigenlijk zo nog meer geld willen geven..

Na Lake Aniwhenua ben ik richting Taupo afgereisd. Onderweg hebben we in een thermal rivier gezwommen, die dus heerlijk warm was. Enige nadeel: daarna stonk de hele bus/mijn bikini en handdoek naar rotte eieren. Ook maakten we nog een tussenstop bij de Haku Falls, waar het water van Lake Taupo opeens door een versmalling moet en er dus een hele heftige waterval ontstaat. Het water van deze waterval was echt helderblauw, heel erg mooi. In Taupo konden we meteen ons hostel in, heel erg chill. Het regende vrijwel de hele middag, dus alleen even kort een wandeling langs het meer gemaakt en verder in de TV kamer een film gekeken. De volgende dag een stralend blauwe lucht, dus Laura en ik besloten naar Mount Tauhara te gaan voor een 360 graden uitzicht over Taupo. Om daar te komen moest je of 1,5 uur lopen of 10 minuten met de auto rijden. Daarom besloten we te liften naar het begin van de berg, omdat die hike zelf ook al 1,5 uur omhoog en 1 uur naar beneden in beslag zou nemen. De derde auto nam ons al mee, heel erg fijn en we waren dus zo bij de voet van Mount Tauhara. De hike was zwaar, heel erg stijl op sommige stukken, maar het uitzicht was wederom betoverend mooi, alsof je naar een ansichtkaart keek. De man die ons een lift had gegeven beklom zelf ook de berg, en gaf ons dus ook weer een lift naar het hostel terug. Goed geregeld al zeg ik het zelf;) Na de hike nog in Lake Taupo gezwommen met Patrick (die ook weer in Taupo van de partij was) Saul (een jongen uit Canada) en Laura, heel erg koud maar wel lekker verfrissend!

Na Taupo vervolgden we onze Stray reis naar Whakahoro (Blue Duck station), een heel erg afgelegen plaatsje zonder telefoonontvangst of Wifi. Op deze Stray bus waren voor het eerst de Nederlanders in de meerderheid ten op zichte van de Duitsers. Klein groepje, 14 mensen maar wel heel erg gezellig. Ik ontmoet in iedere plek weer veel nieuwe mensen, met sommige spendeer je dan helaas maar 1 dag vanwege een afwijkend reisschema, met anderen zoals Linda, Patrick, Laura en nog een aantal anderen breng ik meerdere dagen door, of soms is het zo dat ik iemand weer ontmoet uit een hostel van een paar dagen terug. Leuk om nu ondertussen 'oude bekenden' te hebben in NZ haha.

Terug naar Whakahoro (spreek je uit als fakkahorro, de wh wordt hier uitgesproken als een f, wat sommige hilarische plaatsnamen oplevert), er wonen op deze plek in totaal maar 8 mensen, de dichtsbijzijnde supermarkt ligt op 1,5 uur rijden, heel erg afgelegen dus. We kregen de eerste avond een heerlijke maaltijd, een geitenstoof met rijst, brood en als toetje zelfgemaakte brownie met ijs. Heel erg lekker. Daarna rond het kampvuur gezeten 's mores gegeten (geroosterde marshmellows tussen een chocolade speculaasje, heel erg zoet, maar wel lekker. De volgende ochtend stond een grote horse trekking op het programma. Ik had mij opgegeven om 2,5 uur door het landschap te paardrijden, heel erg tof! Ik had er echt heel veel zin in. We reden dwars door de bergen, koeien en de schapen. Ik had een heel erg leuk maar eigenwijs paard dat Tiger heette, en constant aan de andere kant van de weg wilde lopen, dan waar de rest van de groep liep. De groeps-spirit was niet aan hem besteed haha. Echt enorm genoten van de natuur op de rug van mijn leuke paard! Na de Horsetrek heb ik nog een wandeling gemaakt naar een waterval in de buurt. Ongeveer in iedere plek in NZ kun je wel naar een waterval lopen als je wat tijd over hebt en iets actiefs wilt doen. Daarna gingen we allemaal vroeg naar bed want de volgende dag moesten wij om 5 uur 's sochtends op, want de Tongariro Crossing stond op het programma (een 5 tot 8 uur durende hike door een vulkanisch gebergte).

- de Tongariro crossing: in alle vroegte richting het National Park vertrokken voor de crossing. Heel veel eten en water in onze tas, we moesten minstens 4 lagen kleding aan waarvan 1 waterdichte en ook handschoenen en goede wandelschoenen mochten niet ontbreken. Dit alles werd van te voren gecontroleerd en ik werd bestempeld als 'the most organized person' van de groep. Als enige had ik alles op orde. Schouderklopje voor mijzelf haha. Ik had afgesproken samen met Patrick de crossing te doen, die kwam vanaf een ander hostel naar de Crossing toe. Eenmaal aangekomen bij het beginpunt van de hike kwam helaas een grote teleurstelling: vanwege het slechte weer en de mege harde wind (140km/u) op de top mochten wij niet aan de crossing beginnen en werden we dus meteen weer teruggestuurd. Heel erg jammer. Ik kreeg Patrick maar niet te pakken via de whatsapp en 's avonds hoorde ik dat hij dus wel gewoon de crossing had gedaan, omdat niemand tegen zijn shuttlebus had gezegd dat het te gevaarlijk was. Ongelooflijk, hij had de crossing in 4 uur (dat is echt heel erg snel), grotendeels rennend voltooid en had het nog nooit zo koud gehad omdat het constant regende en heel hard waaide. Toen ik dat hoorde was ik wel blij dat wij waren teruggestuurd, want hij vertelde echt blij te zijn heelhuids weer beneden te zijn gekomen.

Na het fiasco van de Tongariro crossing vetrokken we de volgende ochtend vroeg richting Wellington. Waar ik de volgende keer meer over zal vertellen, aangezien ik straks weer een bus moet pakken richting Abel Tasman National Park! Tot snel allemaal. Veel liefs!